Dihydrokumaryna, substancja zapachowa stosowana w żywności, stosowana również jako substytut kumaryny, stosowana jako aromat kosmetyczny; Mieszanka śmietanki, kokosa i cynamonu; Stosowany jest również jako aromat tytoniu.
Czy dihydrokumaryna jest toksyczna
Dihydrokumaryna nie jest toksyczna. Dihydrokumaryna to naturalny produkt występujący w nosorożcu żółtym waniliowym. Otrzymuje się go przez uwodornienie kumaryny w obecności katalizatora niklowego w temperaturze 160-200℃ i pod ciśnieniem. Można go również stosować jako surowiec, hydrolizować w alkalicznym roztworze wodnym w celu wytworzenia kwasu o-hydroksyfenylopropionowego, uzyskując odwodnienie w pętli zamkniętej.
Stan przechowywania
Zamknięta i ciemna, przechowywana w chłodnym i suchym miejscu, przestrzeń w beczce jest tak mała, jak to tylko możliwe ze względów bezpieczeństwa i wypełniona jest azotem. Przechowywać w chłodnym, wentylowanym magazynie. Trzymaj się z dala od ognia, wody. Należy przechowywać oddzielnie od utleniacza, nie mieszać przechowywania. Wyposażony w odpowiednią różnorodność i ilość sprzętu przeciwpożarowego.
Badanie in vitro
W teście enzymatycznym in vitro dihydrokumaryna indukowała zależne od stężenia hamowanie SIRT1 (IC50 wynoszące 208 μM). Zmniejszenie aktywności deacetylazy SIRT1 zaobserwowano nawet przy dawkach mikromolowych (aktywność 85±5,8 i 73±13,7% przy odpowiednio 1,6 µM i 8 µM). Deacetylaza mikrotubul SIRT2 była również hamowana w podobny sposób zależny od dawki (IC50 wynoszące 295 µM).
Po 24 godzinach ekspozycji dihydrokumaryna (1-5 mM) zwiększała cytotoksyczność w liniach komórkowych TK6 w sposób zależny od dawki. Dihydrokumaryna (1-5 mM) zwiększała apoptozę w liniach komórkowych TK6 w sposób zależny od dawki po 6 godzinach. Dawka 5 mM dihydrokumaryny zwiększała apoptozę w linii komórkowej TK6 po 6 godzinach. Po 24-godzinnym okresie ekspozycji dihydrokumaryna (1-5 mM) zwiększała acetylację p53 lizyny 373 i 382 w sposób zależny od dawki w linii komórkowej TK6.
Czas publikacji: 01 listopada 2024 r