W procesie prania enzymatycznego celulazy działają na odsłoniętą celulozę na włóknach bawełny, uwalniając barwnik indygo z tkaniny. Efekt uzyskany dzięki praniu enzymatycznemu można zmodyfikować, stosując celulazę o pH obojętnym lub kwaśnym i wprowadzając dodatkowe mieszanie mechaniczne za pomocą takich środków, jak kulki stalowe.
W porównaniu do innych technik zalety prania enzymatycznego są uważane za bardziej zrównoważone niż pranie kamieniami lub pranie kwasem, ponieważ jest bardziej wydajne pod względem zużycia wody. Pozostałości fragmentów pumeksu z mycia kamieniami wymagają dużej ilości wody, aby je wyeliminować, a pranie kwasem wymaga wielu cykli prania, aby uzyskać pożądany efekt.[5] Specyficzność enzymów względem substratu sprawia również, że technika ta jest bardziej wyrafinowana niż inne metody przetwarzania denimu.
Ma również wady: w praniu enzymatycznym barwnik uwalniany przez aktywność enzymatyczną ma tendencję do ponownego osadzania się na materiale tekstylnym („back staining”). Specjaliści od prania Arianna Bolzoni i Troy Strebe skrytykowali jakość denimu pranego enzymatycznie w porównaniu z denimem pranym kamieniem, ale zgadzają się, że przeciętny konsument nie zauważyłby różnicy.
A o historii, W połowie lat 80. XX wieku świadomość wpływu mycia kamieni na środowisko i coraz większe regulacje środowiskowe zwiększyły popyt na zrównoważoną alternatywę. Pranie enzymatyczne zostało wprowadzone w Europie w 1989 roku i przyjęte w Stanach Zjednoczonych w kolejnym roku. Technika ta była przedmiotem bardziej intensywnych badań naukowych od końca lat 90. XX wieku. W 2017 roku firma Novozymes opracowała technikę rozpylania enzymów bezpośrednio na denim w zamkniętym systemie pralki, zamiast dodawać enzymy do otwartej pralki, co jeszcze bardziej zmniejszyło ilość wody potrzebnej do prania enzymatycznego.
Czas publikacji: 04-06-2025