W procesie prania enzymatycznego celulazy działają na odsłoniętą celulozę na włóknach bawełny, uwalniając barwnik indygo z tkaniny. Efekt uzyskany dzięki praniu enzymatycznemu można modyfikować, stosując celulazę o pH obojętnym lub kwaśnym oraz wprowadzając dodatkowe mieszanie mechaniczne, na przykład za pomocą stalowych kulek.
W porównaniu z innymi technikami, zalety prania enzymatycznego są uważane za bardziej zrównoważone niż pranie kamieniami lub pranie kwasem, ponieważ jest bardziej wydajne pod względem zużycia wody. Pozostałości po praniu kamieniami wymagają dużej ilości wody, aby je usunąć, a pranie kwasem wymaga wielu cykli prania, aby uzyskać pożądany efekt. [5] Specyficzność enzymów względem substratu sprawia również, że technika ta jest bardziej wyrafinowana niż inne metody obróbki denimu.
Ma również wady. Podczas prania enzymatycznego barwnik uwalniany przez enzymy ma tendencję do ponownego osadzania się na tkaninie („plamienie wsteczne”). Specjaliści od prania, Arianna Bolzoni i Troy Strebe, skrytykowali jakość denimu pranego enzymatycznie w porównaniu z denimem pranym metodą stone washed, ale zgadzają się, że przeciętny konsument nie zauważyłby różnicy.
A o historii: W połowie lat 80. XX wieku świadomość wpływu prania chemicznego na środowisko oraz coraz surowsze przepisy ochrony środowiska doprowadziły do wzrostu popytu na zrównoważoną alternatywę. Pranie enzymatyczne wprowadzono w Europie w 1989 roku, a w Stanach Zjednoczonych w roku następnym. Technika ta jest przedmiotem intensywniejszych badań naukowych od końca lat 90. XX wieku. W 2017 roku firma Novozymes opracowała technikę rozpylania enzymów bezpośrednio na denim w zamkniętym systemie prania, zamiast dodawania enzymów do otwartej pralki, co dodatkowo zmniejsza zużycie wody potrzebnej do prania enzymatycznego.
Czas publikacji: 04-06-2025